Om me heen beginnen veel mensen aan een nieuw hoofdstuk. Of het nu een nieuwe relatie is, een eigen bedrijf of een nieuw huis: overal is beweging. Het kan aan de zons- of volle maansverduistering van afgelopen maand liggen, de April-in-Actie energie of de lentekriebels : hoe dan ook, het is tijd voor actie, tijd voor iets nieuws. En zo ook bij mij.
Durf ik mijn verhalen wel te delen met de grote, ‘boze’ wereld? Durf ik mezelf wel ‘uitgekleed’ te laten zien?
Vorig jaar ontstond het idee om te gaan bloggen. Over het leven, over mijn ontdekkingsreis naar mezelf en over geluk. Gewoon met als doel om te delen. Want delen is helen. Ik was toen met goede moed begonnen met een website. Schrijven voor mezelf deed ik al, dus ik had genoeg schrijfmateriaal om te starten. Maar toch kwam er kort erna een gevoel van onzekerheid. En dat schoof ik eerst weg onder het mom van: “Ik heb toch geen tijd’ of ‘er zijn al zoveel bloggers’ en ‘ik weet toch niet hoe ik zelf een website moet maken’. Maar diep van binnen was het mijn eigen onzekerheid. Durf ik mijn verhalen wel te delen met de grote, ‘boze’ wereld? Durf ik mezelf wel ‘uitgekleed’ te laten zien? Toen in ieder geval nog niet.
Susan Smit (big fan!) vergelijkt het toelaten van je eigen verleden en verdriet in één van haar columns in de Happinez met kunst. Want in de kunst van het schrijven, schilderen of musiceren, duiken je verborgen emoties vroeg of laat op, zegt ze. “Je hebt het uitgediept uit het diepste van je ziel, in het licht gehouden, met je creatieve krachten een paar slagen gedraaid en getransformeerd tot kunst. Het is iets op zichzelf geworden, iets waar anderen op hun beurt van alles in kunnen lezen en uit kunnen halen wat hen verder helpt.”
En met die woorden in gedachten, ontstond er langzaam aan meer ruimte voor het nemen van de volgende stap. Mijn ‘schrijftherapie’ heeft mij eerder gediend en “…mag nu zijn helende werk doen bij iedereen die het leest.” Dankjewel Susan!
Mijn ‘schrijf-therapie’ heeft mij eerder gediend en “…mag nu zijn helende werk doen bij iedereen die het leest.
Inmiddels, een jaar later, heb ik weer frisse moed en voel ik al enige tijd weer kriebels om echt te starten met mijn blog. De lentekriebels zorgen ervoor dat ik nu echt in actie kom. Misschien moest ik het allemaal nog even tijd geven: het idee laten rijpen, een stukje van mezelf onder ogen zien en de moed verzamelen om mijn dromen waar te maken. Waar ik er eerst een jaar over deed, lukt het me nu in één maand. En dat naast mijn job, opleiding en een zwangere buik (hoezo ‘ik heb geen tijd’?). Omdat ik het wíl.
Vandaag luid ik niet alleen een nieuw levensjaar in, maar ook een nieuw hoofdstuk als Geluksblogger met de geboorte van mijn Geluksblog.