Ik werk ruim 8 jaar bij hetzelfde bedrijf. En ik heb er 8 jaar over gedaan om er achter te komen wat het effect van loslaten is. Niet alleen er achter komen, maar ik heb het tot in de puntjes van mijn haren, tenen en neus ervaren. Het loslaten van mijn werk dus. Met werk zat ik er altijd zo krampachtig in. Ik voelde me TE verantwoordelijk, TE betrokken en vatte dingen vaak TE persoonlijk op. De ideale mix voor een burn-out overigens (vaak ook in combinatie met een gevoel van niet gehoord en gezien worden). Ik durfde niet, maar tegelijkertijd moest ik wel van mezelf en daardoor trok ik telkens leidinggevenden aan waarbij ik nog meer moest. Ik vond mezelf niet goed genoeg, en daardoor vonden mijn leidinggevenden dat ook. (What you believe, is what you get.) Mezelf móeten veranderen, mezelf profileren, presteren, mezelf laten zien en laten horen. Precies die dingen waarvan ik dacht dat je zo ‘hoorde’ te zijn. Precies dat wat eigenlijk helemaal niet bij mij paste. Maar omdat ik het verwachtte van mezelf, spiegelde de buitenwereld deze verwachting ook weer terug naar mij. En daardoor belandde ik in een vicieuze cirkel van trekken en halen, niet gehoord voelen en mezelf kwijtraken in de afgelopen jaren op het werk. Een bekend fenomeen overigens, met name onder de jongeren tussen de 20 en 30 jaar in deze prestatiegerichte maatschappij, oftewel burn-out. n.
Maar omdat ik het verwachtte van mezelf, spiegelde de buitenwereld deze verwachting ook weer terug naar mij.
Ondanks het feit dat ik met een naar gevoel (door mijn werk of door mezelf?) mijn zwangerschapsverlof inging, kwam ik er tijdens mijn verlof helemaal los van. Los van mijn werk. Los van het negatieve zelfbeeld wat ik had en los van het idee in mijn hoofd dat ik heel veel moest (zijn). Het enige wat op dat moment ‘moest’, was genieten van de tijd die ik had met mijn baby. En dat ging helemaal vanzelf, ik hoefde daar geen moeite mee te doen. (Thank you baby!) Het was genieten met volle teugen. En ik ervaarde voor het eerst zo overduidelijk wat het deed met mijn lichaam en geest.
Ik had door de manier waarop ik met mijn werk omging niet meer door hoeveel spanning ik droeg in mijn lijf. Ik had al zo lang last van gespannen nek en schouders en een pijnlijke onderrug dat ik het niet eens meer doorhad. Het hoorde er bij. En daardoor viel het niet meer op en werd het gewoon. Maar in mijn verlof konden mijn lichaam en geest helen. Ik voelde weer hoe het was om niet meer moe te zijn in mijn hoofd. Babymoe is echt iets totaal anders dan werkmoe! Net zoals ik nu weet dat slaap hebben en moe zijn ook twee totaal verschillende dingen zijn! Ondanks de weinige uurtjes slaap, had ik zoveel energie. En inspiratie! De mooiste ideeën borrelden op. Maar daarover een ander keer meer. Nog nooit voelde ik me zo dicht bij mezelf, zo in het hier en nu en zo gelukkig met…MIJ!
Ik voelde weer hoe het was om niet meer moe te zijn in mijn hoofd.
Ik kwam helemaal los van het werk. Ik was er zelfs klaar mee en klaar voor om er afscheid van te nemen. Tijd voor iets anders dacht ik. Maar toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer naar werk ging, vol met blije baby energie, gebeurde er iets magisch. De wereld leek er anders uit te zien. Leek ja, want eigenlijk was alles nog steeds hetzelfde. Maar ik zat er anders in. Ik had losgelaten. Geen krampachtig gevoel meer van moeten op het werk. En daardoor voelde alles luchtiger. Mijn collega’s vond ik ineens veel leuker. En zelfs mijn (nieuwe) leidinggevende. Er kwamen kansen op mijn pad, alsof het nu in mijn schoot geworpen werd nu ik los had gelaten. Zonder het krampachtige moeten, heb ik nu veel meer een vrij gevoel waarbij ik eindelijk echt geniet en mezelf kan zijn. Ik zag mezelf niet meer rondlopen bij deze werkgever. Maar het was net alsof het universum mij wilde laten zien ‘kijk Karishma, zo kan het ook’. I get it now! Thank you!
Ik besef nu dat je helemaal geen leven hoeft te leiden waar je continu vakantie van nodig hebt. Want ik reisde wel 3x per jaar de wereld rond om maar even op adem te kunnen komen (en ook omdat ik een (ontdekkings)reiziger ben). Ik snakte ernaar, keek er naar uit en dacht het harder nodig te hebben dan zuurstof. Weer even opladen. Ja even, want zodra je weer aan het werk ging was dat gevoel als sneeuw voor de zon verdwenen en keek je alweer uit naar de volgende vakantie. Nee, zo hoeft het voor mij niet meer. Ik hou van mijn leven, met of zonder vakantie. Met mijn huidige baan of zonder. Met zonneschijn of zonder.
Ik wil een leven leiden waar je geen vakantie van nodig hebt.