Ik heb ze enige tijd geleden allemaal weer voorbij zien komen. Weer ja. Gevoeld tot diep in mijn lijf: over mijn grenzen heen gaan, niet goed voor mezelf zorgen, emoties als boosheid en verdriet niet de ruimte geven, niet kunnen accepteren en loslaten. Ik ben weer terug bij af, lijkt het. Ik sta weer onderaan de ladder. Zo leek het, voelde het, te midden van al deze oude gewoontepatronen. Maar toen de rust enigszins was gekeerd, kwam ik tot een ander inzicht. Juist nu mijn hart open is, kan ik eindelijk ademen (Brand New Me – Alicia Keys). Ik zie dat mediteren mij dichter bij mezelf brengt, meer zelfliefde en dankbaarheid laat voelen. Ik zie ook dat juist daardoor al het onverwerkte zich laat zien, alles wat nog geheeld mag worden, waar nog liefde en aandacht nodig is. Die dieperliggende patronen die er zo ingesleten zijn, worden losgetrild en nemen volledig de ruimte, ze laten zich zien om gehoord, geheeld te worden. Het moment is nu.
Ik zie ook dat juist door meditatie al het onverwerkte zich laat zien.
Ik was even ingedut, werd de laatste tijd weer geleefd, verviel weer helemaal in mijn oude gewoontepatronen, mijn cosy comfortzone, de makkelijkste weg. Maar ik sta weer helemaal op scherp. Niet makkelijk wegschuiven en doen alsof ze er niet zijn, Karishma, doen alsof jij er niet bent. Herken en erken ze. Accepteren dat emoties als boosheid en verdriet er mogen zijn. En vervolgens liefdevol loslaten. Accepteren dat ik moeite heb met grenzen aangeven en voor mezelf zorgen. En vervolgens liefdevol loslaten. Accepteren dat ik het zo ontzettend lastig vind om voor mezelf te kiezen. En vervolgens liefdevol loslaten. Accepteren en loslaten om vervolgens in mijn nieuwe patronen te gaan staan. Waar ik met vallen en opstaan wél mijn grenzen aangeef, wél goed voor mezelf zorg, wél mijn emoties de ruimte geef en wél uitspreek. Ik kies voor mij.
Precies dit, mooier had ik het niet kunnen verwoorden:
Tip aan mezelf: lees deze blog telkens als je er weer even door heen zit!