Ik heb het gevoel dat ik pas sinds 2012 echt leef, bewust(er) ben. Wakker ben. Als ik denk aan mijn leven ervoor dan lijkt het soms alsof ik heel oppervlakkig leefde. Ik leefde wel, want ik ademde en werd elke dag wakker. Maar het leek een soort roes. Een droom waarin ik maar wat deed. Ik was zo ver van mezelf verwijderd dat ik mezelf niet meer voelde. Dat oppervlakkig leven in combinatie met mezelf kwijt zijn, zorgde in 2012 voor een interne uitbarsting. Mijn ‘dertigersdilemma’ noem ik het ook wel. Het kwam diep van binnen, alsof mijn ziel aangaf dat het (ik) zo niet langer door kon gaan. Ik voelde me letterlijk zielsongelukkig. Na een jaar een hoop oud zeer er uit te hebben gehuild, kwam ik langzaam maar zeker een stapje dichter bij. Dichter bij mezelf. Dichter bij de kern.
Bewuster leven brengt zo een rijkere wereld vol kleuren en geuren met zich mee.
Sinds ik mezelf weer heb herontdekt, lijkt er ook een veel diepere verbinding te zijn. Met mezelf en met het leven. Mijn spirituele honger lijkt ook niet te stoppen. De ene training na de andere, het ene boek na het andere en gesprekken met gelijkgestemden duiken ineens op. Eenmaal op dit pad is er geen weg meer terug. Ik besef nu pas hoeveel meer er is. Zoveel meer. In kleine dingen. Kleine woorden. Kleine daden. Nu pas zie ik hoe groots het kleine eigenlijk wel niet is. En hoe warm mijn hart daar van wordt en overstroomt van liefde. Bewuster leven brengt zo een rijkere wereld vol kleuren en geuren met zich mee. Meer innerlijke rust in een wereld vol uiterlijkheden. Luisteren naar je innerlijk weten. Simpel weg door elke dag naar binnen te keren al is het maar vijf minuten. Oftewel mediteren, maar niet iedereen wordt hier net zo warm van als ik. Ik ben blij dat ik nu leef met al mijn zintuigen open en steeds meer kan zien, voelen en horen.
Ik ben wakker.
Meer innerlijke rust in een wereld vol uiterlijkheden.